De wereld komt langzaam een beetje tot stilstand.
En dat is nodig ook. We hebben de ene crisis nog niet onderkend (laat staan opgelost) of we botsen al weer tegen de volgende aan. En ondertussen draaien wij maar door. Alles ten behoeve van "de economie". Ook al brandt de aarde, ook al vervuilen we ons nest, we moeten doorgaan!
De natuur geeft ons nu een aanleiding om even een pas op de plaats te nemen. Wat eerder onmogelijk leek, blijkt nu toch te kunnen: stoppen met doorgaan. Stoppen met niet-cruciale werkzaamheden, thuisblijven, afstand houden, niet naar school gaan.
Maar wat hebben we het er moeilijk mee! Hoe lastig is het om zelf, van binnen, ook te stoppen. Blijven rennen is het makkelijkst; dan hoef je zelf niet te veranderen. Dan hoef je je niets wezenlijks af te vragen: waarom doe ik wat ik doe? En helpt mij dat, en help ik daarmee de ander, of een betere wereld?
Dus we gaan door. We proberen alle ballen in de lucht te houden, je baas op afstand tevreden te houden, met video-verbindingen, GoogleDrive, telewerken. We blijven (thuis) sporten. We proberen sociaal te blijven zonder bij anderen op bezoek te gaan. We laten kinderen thuis schoolwerk doen. We proberen leuke dingen voor ze te bedenken, zodat ze zich niet vervelen. En ondertussen nog iets leren.
De scholen gaan ook gewoon door. Ze geven kinderen bergen huiswerk, schema's, roosters, les-video's en educatieve websites, rekenboekjes, taalboekjes en goede adviezen over veel bewegen mee. Alle docenten nog een tandje erbij, want onderwijs MOET doorgaan!
Maar stoppen met doorgaan betekent vooral een verschuiving in je mindset. Van rennen naar stilstaan, denken naar kijken, van werken naar leven, van weten naar voelen, van doen naar zijn. Niet-weten. Zijn.
Kinderen kunnen dat, als ze tenminste die vaardigheid in het reguliere onderwijs niet hebben verloren. Dus laat kinderen nu met rust, laat ze zichzelf zijn, en geef ze de ruimte om de wereld die wij zo naar de klote helpen, vanuit een zijns-mindset opnieuw vorm te geven. Om ons, volwassenen, te leren (of te herinneren) om weer te zijn. Want het gaat niet om de online wereld, om de rekenles, om de prijs van aandelen, of het oplossen van een tweedegraads vergelijking. Het gaat om een nieuwe, verbonden relatie met onszelf, met elkaar en met de aarde.
Inspiratie: Judith Penninx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten