Santiago de Compostella

Door Peter
Laatst hoorde ik van mensen dat ze naar Santiago de Compostella gingen lopen. Een lange reis waar ze maanden mee bezig zouden zijn. Ik keek op de kaart, en probeerde me de enorme afstand voor te stellen: België, Frankrijk, over de Pyreneeën en dan de hele noordkust van Spanje... 

Een stap is maar een stap. Maar veel stappen maken een reis. Om in Santiago aan te komen, zal elke stap wel gezet moeten worden. Tijdens zo'n lange tocht zal elke stap anders zijn. Koud, nat, warm, droog, fris, vermoeid, omhoog, met blaren, de verkeerde kant op, naar beneden, vol vertrouwen, blij... Soms zal de weg duidelijk zijn, soms zal je je op je kaart moeten vertrouwen, of hulp vragen aan voorbijgangers.

Naarmate de tocht vordert, zal het landschap veranderen, het weer, het seizoen, het klimaat. Er gebeurt van alles tijdens zo'n reis: soms loop je samen met mede-reizigers, onverwachte gesprekken in de avond, schuilen voor een onweersbui, genieten van plaatselijke lekkernijen...

Zo'n reis doet vast wat met je. De ontberingen laten je de mooie momenten nog intenser beleven. Er is tijd voor overpeinzingen: je kan rustig nadenken over je leven, het pad dat je volgt. Reflectie: klopt het nog wel wat je doet? Wat gaat goed, wat zou je graag anders willen? Acceptatie: dingen die gebeurd zijn, iets dat onoverkomelijk is. En je gelukkig voelen...

De bouw van ons huis heeft eigenlijk wel wat weg van zo'n pelgrimstocht. Het begon met die eerste handeling: het zetten van je handtekening onder het koopcontract. De eerste van een lange serie handelingen. Maar ze moesten wel allemaal gedaan worden. Als je er genoeg doet, dan bouw je in je eentje een heel huis.

Elke handeling is maar een handeling. Elke handeling is weer anders. Het slopen van een schuur, het verleggen van een rioolbuis, het uitzetten van de maten, metselen, zagen, schroeven. In de zon, regen, sneeuw. Fit, vermoeid. Soms is duidelijk wat er moet gebeuren, soms geeft de bouwtekening richting, soms is hulp nodig. Soms schiet het lekker op, soms blijkt dat je eerder een verkeerde keuze hebt gemaakt.

Net als bij een lange voettocht verandert het uitzicht langzaam maar gestaag. En de seizoenen komen en gaan. Het einddoel, hoewel nog erg ver, komt met elke handeling een handeling dichterbij. En er gebeurt van alles tijdens de reis: mensen komen af en toe meewerken, midden in de nacht met zeilen in de weer, er komen schoolklassen kijken, nieuwe materialen leren verwerken, mooie avonden met kampvuur.

En het project doet iets met je. Er is tijd voor overpeinzingen, reflectie, weerstand en acceptatie. Klopt het wel? Waarom voel ik haast / druk? Waarom zijn die kozijnen nog niet besteld? Elke drempel, weerstand die overwonnen is, maakt je zelfverzekerder. Elk stukje huis krijgt steeds meer de vorm die je eerder bedacht had, volgens je eigen verwachting. Of zelfs mooier. Hoe blij je daar van wordt...!

Het huis zal zeker een keer af zijn. Zou dat net zo voelen als aankomen in Santiago de Compostella?