Strobalen halen

De 500 balen die we vorig jaar hadden opgehaald waren er niet genoeg. Dat wisten we, maar meer konden we er gewoon niet kwijt. Daarom zouden we dit jaar nog nieuwe balen bijhalen.

Na telling (van de balen op zolder en de balen voor de muren) bleek dat we nog maar 20 balen extra nodig hadden. Nou, daar maken we dan 40 van, dan hebben we zeker genoeg.

De boer belde maandagavond; hij was net begonnen met persen, we konden de balen al meteen meenemen. Zo snel kon ik natuurlijk geen trekker, aanhanger en mensen regelen. Wel voor de volgende ochtend.

Die volgende ochtend begon koud en vochtig. Niet goed voor strobalen.... Bovendien zag het er in het westen al heel donker uit, terwijl de regen pas voor in de middag voorspeld was. Voortmaken dus!

Daaf op de trekker

Met de buurtjes op hun trekker met aanhanger naar het veld. De balen lagen langs de rand van het veld, geen goed teken... Daaf achter het stuur, Willem en ik gooiden de balen op de kar. Zo gepiept, al waren er een aantal balen bijna niet te tillen zo zwaar. Ook geen goed teken.

Op weg naar huis wat druppeltjes, snel de balen in het huis leggen. We waren er net mee klaar of de regen barstte los. Timing!

Omdat de balen niet helemaal droog waren, liggen ze op de grastegels, los van elkaar.

De zware balen bevatten veel (te veel) gras en groen riet. Deze balen waren al warm van de broei, en zijn niet te gebruiken. Uiteindelijk zijn er 20 balen acceptabel. Niet veel voor de moeite die we er voor gedaan hebben. Maar goed, misschien zijn het er wel genoeg.

Santiago de Compostella

Laatst hoorde ik van mensen dat ze naar Santiago de Compostella gingen lopen. Een lange reis waar ze maanden mee bezig zouden zijn. Ik keek op de kaart, en probeerde me de enorme afstand voor te stellen: Belgie, Frankrijk, over de Pyreneeën en dan de hele noordkust van Spanje... 

Een stap is een stap. En veel stappen maken een reis. Tijdens zo'n lange tocht zal elke stap anders zijn. Koud, nat, warm, droog, fris, vermoeid, omhoog, met blaren, de verkeerde kant op, naar beneden, vol vertrouwen, blij... Soms zal de weg duidelijk zijn, soms zal je je op je kaart moeten vertrouwen, of hulp vragen aan voorbijgangers.

Naarmate de tocht vordert, zal het landschap veranderen, het weer, het seizoen, het klimaat. Er gebeurt van alles tijdens zo'n reis: soms loop je samen met mede-reizigers, onverwachte gesprekken in de avond, schuilen voor een onweersbui, genieten van plaatselijke lekkernijen...

Zo'n reis doet vast wat met je. De ontberingen laten je de mooie momenten nog intenser beleven. Er is tijd voor overpeinzingen: je kan rustig nadenken over je leven, het pad dat je volgt. Reflectie: klopt het nog wel wat je doet? Wat gaat goed, wat zou je graag anders willen. Acceptatie: dingen die gebeurd zijn, iets dat onoverkomelijk is. En je gelukkig voelen...

De bouw van ons huis heeft eigenlijk wel wat weg van zo'n pelgrimstocht. Het begon met die eerste handeling: het zetten van je handtekening onder het koopcontract. De eerste van een lange serie handelingen. Maar ze moesten wel allemaal gedaan worden. Als je er genoeg doet, dan bouw je in je eentje een heel huis.

Elke handeling is maar een handeling. Elke handeling is weer anders. Het slopen van een schuur, het verleggen van een rioolbuis, het uitzetten van de maten, metselen, zagen, schroeven. In de zon, regen, sneeuw. Fit, vermoeid. Soms is duidelijk wat er moet gebeuren, soms geeft de bouwtekening richting, soms is hulp nodig. Soms schiet het lekker op, soms blijkt dat je eerder een verkeerde keuze hebt gemaakt.

Net als bij een lange voettocht verandert het uitzicht langzaam maar gestaag. En de seizoenen komen en gaan. Het einddoel, hoewel nog erg ver, komt met elke handeling een handeling dichterbij. En er gebeurt van alles tijdens de reis: mensen komen af en toe meewerken, midden in de nacht met zeilen in de weer, er komen schoolklassen kijken, nieuwe materialen leren verwerken, mooie avonden met kampvuur.

En het project doet iets met je. Er is tijd voor overpeinzingen, reflectie, weerstand en acceptatie. Klopt het wel? Waarom voel ik haast / druk? Waarom zijn die kozijnen nog niet besteld? Elke drempel, weerstand die overwonnen is, maakt je zelfverzekerder. Elk stukje huis krijgt steeds meer de vorm die je eerder bedacht had, volgens je eigen verwachting. Of zelfs mooier. Hoe blij je daar van wordt...!

Het huis zal zeker een keer af zijn. Zou dat net zo voelen als aankomen in Santiago de Compostella?

Ramen in de bovenverdieping

Het kozijnhout is op. Dat wil zegggen: er zijn geen complete stapeltjes meer. Enerzijds waren niet alle kozijn-profielen gemaakt, anderzijds heb ik best wat profielen afgekeurd. En om die kozijnen toch af te kunnen maken, "plunderde" ik andere kozijn-profielen-stapels. En ja, die stapels zijn dus niet meer compleet...

Pas volgende week kan ik nieuwe kozijn-profielen maken, dus ik heb nu tijd om alle ramen voor te bereiden. Dus ook op de bovenverdieping.


Om te voorkomen dat ik oneindig vaak de trap op- en af moest met gereedschap, schroeven, hout etc., heb ik erg mijn best gedaan om alles in 1x mee te nemen voor een klein kozijntje. Meten, alle balkjes en plankjes gezaagd, alle gereedschap mee: schroeven maar! Dacht ik. Want meteen het eerste balkje bleek op een "er-niet-zittend"-plankje geschroefd te moeten worden. Naar beneden dus om dat plankje te zagen. Paste net niet, dus weer naar de zaagtafel beneden. Rolmaat vergeten, weer naar boven. Waarop ik besloot dat het hoe dan ook niet helpt om ver vooruit te kijken...

Het eerste (en nog even laatste) kozijntje op de bovenverdieping:

Het kleinste kozijn

Vandaag een dubbel kozijn voorbereid, en begonnen aan het volgende dubbele kozijn.

Steeds meer kozijnen, dus ook steeds meer "een huis".

Mijn verwachting is dat over een kleine 2 weken de muren zo ver af te hebben, dat de strobalen in de muren kunnen komen.

Keukenramen

Het plaatsen van de kozijnen begint met het doorzagen van een aantal panelen. Dat kan niet overal straffeloos gebeuren: de panelen dragen een deel van het dak. En bij de keukenramen ook de veranda...

De keukenramen komen ook achter een houten paal. Die paal is er om alle draagkrachten van de panelen op te vangen. En deze paal krijgt ook de veranda te dragen. Al moest dat nog wel gemaakt worden. De meest simpele oplossing hiervoor was het tegen de paal aanschroeven van een stuk dikke balk, met een latje nog iets dikker gemaakt, en daar een blok hout tegenaan om de veranda te dragen. Nu kunnen de panelen doorgezaagd.

Hier zijn alle panelen door, en de balk waar het kozijn op komt te staan ligt er al. Nu kan ik opmeten hoe breed het kozijn precies moet worden (die panelen staan nooit exact even ver uit elkaar) en kan het kozijn in elkaar gezet.

De kozijnen zet ik op een vlakke plank in de woonkamer in elkaar. Ze moeten een klein uurtje drogen voor de lijm hard is, en dan kunnen ze in de muur.

Hier staat het andere keukenraam, en de deurpost van de buitendeur in de woonkamer klaar voor montage. 

Morgen afwerken, en de deurpost van de woonkamer plaatsen. Het gaat best goed zo!

Bijkeuken

De kozijnen van de bijkeuken zijn (op wat afwerking na) klaar. Ook het muurtje is tot tegen het kozijn aangemetseld.

De poezen hebben de kuip met het laatste metselzand als kattenbak gebruikt. Dat geeft een aparte reuk aan de metselspecie... (Ik heb niet het idee dat het er beter of slechter van wordt!) 

De lijmtang ligt daar om de onderkant van het kozijn naar buiten te drukken. Tegen de tijd dat het cement hard genoeg is om de kozijnankers vast te houden mag de klem weg.

Op naar de volgende kamer! De keuken dus...

Deurkozijn

Augustus. En niet het weer dat je bij deze maand zou verwachten: niet bepaald warm, en niet bepaald droog...

Langzaam aan verschijnen er steeds meer kozijnen in de muren, waarmee het huis er steeds meer als huis gaat uitzien. Helaas ben ik vrij snel klaar, want ik heb alleen alleen profielen geschaafd voor de benedenverdieping, en heb ik inmiddels best wat profielen afgekeurd. Scheurtjes op vervelende plekken, te grote knoesten, te veel houtworm-gaten. Soms pak ik van een kozijn dat toch niet geplaatst kan worden een profiel dat ik verzaag voor een ander kozijn dat ik wel wil plaatsen. De administratie daarvan moet ik nog wel bijwerken voor ik weer planken tot profielen ga zagen!

Na de badkamer-ramen en het WC-raam ben ik nu bij de deur van de bijkeuken. Voor de bouwvak had ik nog drempels laten maken. Deze heb ik gister vastgemetseld. Toen het kozijn er netjes op stond, bleek dak ik de onderkant van het kozijn niet geschilderd had. En hoewel dit kozijn niet vol in de regen staat, wilde ik toch een beschermde onderkant. Dus: scheefzetten en schilderen maar!

Ook het kozijn van de buitendeur in de woonkamer is in elkaar gezet (en geschilderd). Morgen hoop ik de bijkeuken en de keuken van ramen te voorzien.

Ik had vandaag gezien dat de schroeven waarmee de dakliggers vastzitten aan de curve allemaal los zaten. Dat is een beetje zorgelijk. Het zou kunnen dat dit gebeurd is bij het plaatsen van de strobalen: de balen drukken zo'n balk met veel kracht naar de zijkant tot ook de andere kant van een balk met stro gevuld is.

Ik heb ze allemaal weer aangedraaid, en hou het nu in de gaten....

Weer een kozijn af

Na het kelder-raam (ingemetseld raam), het opkamer-raam (enkele raam in een strobalen muur) nu een slaapkamerraam (dubbel kozijn in een strobalen muur) vastgezet. Daarmee zijn alle variaties een keer gedaan, en ik hoop dat daarmee het gepuzzel nu een beetje voorbij is...

Deze twee kozijnen gaan achter de paal langs. Ze raken elkaar net niet. De kier wordt met folie en isolatie gedicht.

Voor de volgende ramen is het makkelijker als ik eerst het frame maak waar het kozijn op komt te staan. Dan kan ik de breedte van het kozijn opmeten, en op die maat het kozijn in elkaar zetten. Dat scheelt het pas-maken van de zijkanten.

Overigens zal het gepuzzel nooit over zijn. Ik was begonnen met de kozijnen van de badkamer. Precies daarboven zitten ook de kozijnen voor een slaapkamer. Van dat laatste raam hebben we besloten dat het linkerdeel van dat raam een stuk smaller wordt, want dan kan ik het hele kozijn een stuk hoger plaatsen. De stijl had ik al doorgezaagd, die kon ik dus eerst weer repareren...