Bij het plantgoed dat we van Het Groene Woud hadden gekregen, 5 jaar geleden, zat veel wilde roos. Dat groeide zo hard en had zulke gemene stekels dat we laatst bij het onderhoud van de haag besloten alle rozen te rooien. We hebben daar een grote stapel van gemaakt op de maisakker om te verbranden. Wraak!
Doordat het weer (regen) of de wind (hard richting het nieuwe huis) een paar keer roet in het eten gooide heeft het twee weken geduurd voor we de stapel in brand konden steken. Maar daardoor kon het spul wel nog wat drogen.
Een lapje met lampenolie bleek een goed middel om het vuur te starten. Maar in plaats van dat de hele stapel als een fakkel ging branden bleek de roos het vuur eerder te doven dan te voeden. Maar als we er wilgetwijgen bij deden dan werd het vuur heet genoeg om de roos in brand te krijgen.
Het vuur werkte zich een smalle baan (met wind mee) door de berg. Door de roos steeds over het vuur te trekken en steeds wilgentenen (en coniferen-takken en ander brandbaar spul) tussen de rozenstruiken te steken met de riek werd de stapel steeds kleiner. Het vuur wilde niet naar helemaal links, dus daar hebben we een nieuw vuurtje gestart.
Na 3 uur fikkie stoken (met gelukkig weinig rook en veel hitte) was er van de hele stapel bijna niets meer over.
Een hele belevenis, maar wel voor de laatste keer. De rozen waren te gemeen om te snipperen of om naar de stort te brengen. Ze zijn nu gelukkig op, en dus hoeven we niet meer te kiezen voor deze niet-zo-milieu-vriendelijke manier van opruimen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten