Om 7:00 werd ik wakker, en hoorde het buiten al flink waaien. De voorspellingen waren dat het gevaarlijkste deel van de storm pas laat in de avond zou komen: om moedeloos van te worden...
Het eerste wat ik altijd doe als ik 's ochtends buiten kom, is controleren of de Pi het nog doet. Er knippert meestal een groen lampje, dat me vertelt dat alles in orde is. Maar vanmorgen stond de Pi een andere kant op te filmen. Takken uit de haag waren rond 9:00 tegen de Pi aangewaaid, en de Pi besloot mee te geven.
De laatste blokjes hout heb ik tegen het glas geschroefd. Waarschijnlijk helemaal niet nodig, maar het is zo weinig werk tegen zo veel ellende: toe maar!
Verder heb ik de folie op de rand van de veranda korter geknipt en vastgeniet, de regenpijp van het hoge dak recht gezet en windvast gemaakt, de dakgoot van de units schoongemaakt, heel veel stoeptegels op heel veel stapels spullen gelegd, het kippenhok met een touw vastgebonden op de platte kar, en de platte kar zit met een flinke haring aan de grond genageld, 3 bomen verankerd (de peer in de richting van de units, die gaat nu echt geen kant meer uit, de noot om te voorkomen dat hij tegen het nieuwe huis waait, en een dode spar die naast de gastank staat. Eigenlijk maak ik me meer zorgen om de boom er naast, maar ja, die heeft geen zichtbare gebreken...) en toen was er eigenlijk niets meer te doen. En dat is een gek moment; dan is het gewoon afwachten hoe het gaat verlopen.
Deze bomen vangen veel wind, en gingen soms echt flink tekeer. Maar het is allemaal blijven staan, en de gastank heeft niets gemerkt.
In de loop van de middag werd de wind sterker, maar alles leek er goed tegen bestand. Ik ben maar glaslatten gaan oliën. Begin van de avond werd het rustiger. Maar halverwege de avond kwam de voorspelde regen horizontaal aanwaaien. Met bakken! Arme leem...
Na een uurtje het gekletter aangehoord te hebben ben ik gaan kijken. En het viel me erg mee! De muur was kletsnat, maar het spoelde er niet erg van af. We zullen morgen met daglicht meer kunnen zien, maar dit gaf de burger weer moed.
De muur glimt van het vocht, maar de bakstenen zijn niet bruin van de leem.
Nog iets dichterbij:
Misschien gaan we deze zomer de muur met een kalk-papje behandelen, zodat de toplaag nog iets steviger wordt maar wel damp-open blijft. Het huis blijft een experiment :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten